Een kleine advertentie voor de cd "Still" in het Engelse country/americanablad Maverick had al mijn aandacht getrokken.Het toeval wil dat ik dan ook nog eens enkele weken later zijn cd toegestuurd krijg.  En van een leuke verrassing gesproken.  Met "Still" is de Engelse songwriter Rick Ford aan zijn tweede cd toe.  Na een eerste vlugge beluistering weet ik al dat ik mij ook zijn eerste cd "Smoke and mirrors" zal aanschaffen.  Afgaande op wat ik hier hoor lijkt me dat niet meer dan logisch.  Rick Ford is niet alleen een uitmuntende songwriter, hij is ook nog eens een degelijke zanger en storyteller. 

Hij leeft momenteel in het Engelse Peak District (North Staffordshire) waar hij in pubs en clubs optreedt, zowel solo als met zijn band "The Careless Lovers".  Voordien was hij advocaat en schrijver van boeken.  In 1999 houdt hij het voor bekeken als advocaat en gaat hij zich geheel toewijden aan het componeren van songs en het schrijven van songteksten.  Hij heeft momenteel drie boeken geschreven die verschenen zijn onder de naam "The Faradown Trilogy" en waarvan deel 1 "Quest for the faradown" een internationale bestseller was in het jaar 1982.  Als we het over zijn muziek hebben en zijn grote voorbeelden komen de meest diverse muzikanten opduiken van oude rockers a la Bill Haley, zangeres Brenda Lee, de onvermijdelijke Bob Dylan, bluesjongens van het kaliber Big Bill Broonzy, Robert Johnson, Muddy Waters..., countrygrootheden a la Hank Williams, Jimmie Rodgers en Lefty Frizell en meer recente songwriters zoals Steve Earle, Townes Van Zandt, Emmylou Harris, Tom Waits, Richard Thompson etc...  Die veelzijdigheid aan muzikale smaken en invloeden kom je ook in zijn muziek tegen.  Blues, countryblues, country, folk, folkrock, pure songwriting... hij draait er zijn hand niet voor om.  Met opener "Endless trail", een niet onaardige country/folkrocker is het meteen raak. 

Titelsong "Still", een typische Engelse folkrocker met accordeon en lap steel, doet me aan Richard Thompson denken.  "Mystical dream" had zou op een Tom Russell Band plaat periode "Road to Bayamon" gekund.  "Batten down the hatch" is een onvervalste countrybluessong met enkel zang, harmonica en akoestische gitaar.  In "Falling blues" gaat het er bluesgewijs heel wat steviger aan toe zonder evenwel in de bluesrockval te trappen.  Maar ik hou eveneens van de pure storyteller in hem.  De voorbeelden zijn legio : "Young Joey" met zijn éénhoorns en vliegende poolberen, "Shasiné" een knappe song opgedragen aan de slachtoffers van de Armeense genocide in 1915, "Colin's song", "Your own Jerusalem" en het meesterlijke "30 seconds of forever".  De bonustrack "Dreamtime" klinkt zeer exotisch niet in het minst door de didgeridooklanken van Andy Breo en de inbreng van diverse instrumenten zoals de cajon, Peruvian rainstick en duimpiano. 

Wil je meer weten over zijn boeken of naar zijn muziek luisteren moet je op zijn  uitstekende website zijn.  Ik stel voor dat we hem uit de pubs en clubs van North Staffordshire halen en richting vaste land sturen.  Ik ken hier wel enkele clubs waar zijn muziek goed tot haar recht zou komen. (BV)